زهره من بر فلک شکل دگر می رود

در دل و در دیده ها همچو نظر می رود

چشم چو مریخ او مست ز تاریخ او

جان به سوی ناوکش همچو سپر می رود

ابروی چون سنبله بی خبرست از مهش

گر خبرستش چرا فوق قمر می رود

ذره چرا شد سوار بر سر کره هوا

چون سوی تو آفتاب جمله به سر می رود

آن زحل از ابلهی جست زبردستیی

غافل از آن کاین فلک زیر و زبر می رود

دل ز شب زلف تو دید رخ همچو روز

زین شب و روز او نهان همچو سحر می رود

ترک فلک گاو را بر سر گردون ببست

کرد ندا در جهان کی به سفر می رود

جامه کبود آسمان کرد ز دست قضا

این قدرش فهم نی کو به قدر می رود

خاک دهان خشک را رعد بشارت دهد

کابر چو مشک سقا بهر مطر می رود

اختر و ابر و فلک جنی و دیو و ملک

آخر ای بی یقین بهر بشر می رود

پنبه برون کن ز گوش عقل و بصر را مپوش

کان صنم حله پوش سوی بصر می رود

نای و دف و چنگ را از پی گوشی زنند

نقش جهان جانب نقش نگر می رود

آن نظری جو که آن هست ز نور قدیم

کاین نظر ناریت همچو شرر می رود

جنس رود سوی جنس بس بود این امتحان

شه سوی شه می رود خر سوی خر می رود

هر چه نهال ترست جانب بستان برند

خشک چو هیزم شود زیر تبر می رود

آب معانی بخور هر دم چون شاخ تر

شکر که در باغ عشق جوی شکر می رود

بس کن از این امر و نهی بین که تو نفس حرون

چونش بگویی مرو لنگ بتر می رود

جان سوی تبریز شد در هوس شمس دین

جان صدفست و سوی بحر گهر می رود